Pordhopol

-Pordhe ?
-Pordha.
-Idiot.
-Pse ?
-Nuk pordhe në vendin e duhur.
-Ku është vendi i duhur për të pjerdhur ?
-Atje ku pordha vlerësohet. Në mes të katundit. Ku, nëse do bësh pordhën e duhur, të gjithë do të nderojnë, do thonë për ty fjalët më të mira, do të ftojnë për muhabet, për kafe, për drekë, për darkë. Katundi ynë vërtet është një katund pordhe, por nuk është tamam katund, madje as qytet, kryeqytet, apo metropol. Katundi ynë është shumë më tepër, është Pordhopol. Ne banorët e Pordhopolit mund të na quash si të duash; pordhanjosë, pordhacakë, pordhamanë, pordhëtarë. Unë vetë jam një pordhëtar Pordhopoli. Këtu në Pordhopol, që thua ti, i vetmi mjet për të çarë në jetë është pordha. Ne nder e lavdi nuk kemi punën por pordhën. Këtu në Pordhopolin e pordhacakëve po i the tjetrit "punë të mbarë" e bëre hasëm për gjithë jetën, po i the "pordhë të mbarë" e bëre mik për kokë. Ne pordhopolitanët mes pordhësh gdhihemi e ngrysemi, lindim e vdesim. S’kemi muhabet tjetër ne veç pordhës; pordha jote, pordha ime, pordha e këtij, pordha e atij, pordhë kot, pordhë plot, pordhë për pordhë, pordhë për hall, pordhë për sebep, 24 orë pordhë, non stop pordhë. E gjithënjohura “pordhë me rigon” për shembull, këtu nuk është e vetmja pordhë e sofistikuar. Ne pordhën e gatuajmë edhe me mish, me presh, me spinaq, me qepë, me hudhra. Ne me pordhë bëjmë edhe ëmbëlsira, kadaif, revani, bakllava, madje bëjmë edhe tavë me pordhë të mbushura.
-Po më çmend.
-Hiç mos u çmend. Pordhët në Pordhopolin tonë variojnë; Nga pordhët më të thjeshta, që janë pordhët e pazëshme të heshtura të cilat i lëshojnë zakonisht langaraqët, pordhët bombë që i lëshojnë frikacakët, pordhët artistike të legenave, pordhët sizmike që tundin dheun, pordhët karizmatike përmes të cilave intelektualët tanë mahnitin miletin, deri tek pordhët e larta, pordhët historike, pordhët patriotike, pordhët akademike dhe filozofike. Pordhët tona nuk janë të njëllojta. Secili pordhën e vet. Pordha pordhës nuk i ngjan. Ka pordhë e pordhë. Ka pordhë të shtëna me profesionalizëm në kohën e duhur nga njeriu i duhur në mënyrën e duhur, për të bërë efektin e duhur, po ashtu si ka edhe pordhë pa asnjë efekt ngaqë s’plotësojnë asnjë kusht.
-Po flet si pordholog.
-Pordholog jam, dhe për nder e kam. Ty të ndihu fati që më pordhe, domethënë që më takove mua dhe jo ndonjë tjetër bashkpordhopolitan pordhëtar që pordhë bën por nga pordhët njohuri s’ka. Unë nuk jam nga më të shquarit pordhëtarë. Kemi studiues të regjur pordhësh të cilët njohuritë e tyre pordhopologjike i pjerdhin rregullisht nëpër gazeta pordhacake, revista pordhanjose, televizione pordhëtare. Kemi gjithashtu komisione të posaçme për dhënien e çmimeve e dekoratave; “Pordha e Merituar”, “Pordha e Kombit”, “Pordha e Popullit”, “Pordhë për merita të veçanta”. Për dhënien e titujve kemi ngritur juri të posaçme të përbërë nga pordhologë me nam të cilat seleksionojnë dhe vlerësojnë me kujdesin më të madh pordhët e të gjitha llojeve; Pordhë nga para, pordhë nga pas, pordhë nga brënda, pordhë nga jashtë, pordhë nga lartë, pordhë nga poshtë, pordhë frontale, pordhë anësore, pordhë tërthore, pordhë diagonale, pordhë vertikale, pordhë spirale, pordhë rrethore, pordhë trekëndore, pordhë kuadratike, pordhë kubike, pordhë piramidale, pordhë shumë dimensionale, pordhë multifunksionale, pordhë primitive, pordhë integrale, pordhë e ngrohtë, pordhë e ftohtë, pordhë firmato, pordhë e kopjuar, mono pordhë, multi pordhë, pordhë lokale, pordhë ndërkombëtare, pordhë totale, minipordhë, maksi pordhë, stërpordhë, super pordhë, mega pordhë, giga pordhë, pordhë e drejtpërdrejtë, pordhë e nënkuptuar, pordhë e formatuar, pordhë e zip-uar, pordhë e enkryptuar etj. etj. Që ta kuptosh më mirë sa po të them, duhet të dish se jeta këtu në Pordhopol është e tëra një kampionat pordhe ku garojnë parreshtur pordhanjosët më të mëdhenj të cilët hedhin pordhë nga më të ndryshmet; pordhë të madhe, pordhë të vogël, pordhë batare, pordhë me të shtëna një nga një, pordhë nazelie, pordhë lozonjare, pordhë tradhëtare, pordhë qesharake, pordhë serioze, dhe me rradhë, pordhë që zgjat, pordhë që bëhet për një çast, pordhë me pasoja imediate, pordhë me sahat që plas pas një kohe, pordhë që e bën kur do vetë apo pordhë që të shpëton, pordhë e folur, pordhë e shkruar, pordhë e printuar, pordhë elektronike, etj. etj. nuk po t’i rendis të gjitha se duke folur mund të më vijë për të pjerdhur, dhe pordhën s’dua ta humbas por ta shes.
-Mos j’a fut pordhës.
-Nuk po j’a fus pordhës. S'lë pordhë të më shkoj dëm. E sheh atë vilën atje ? Me pare pordhësh e kam ngritur. S’dimë mënyrë tjetër ne për të fituar veçse duke shitur pordhë. Pordha është malli më me vlerë që kemi. Pordhën, e cila, siç ka dalë nga studimet më të fundit, është më unikale edhe se shenjat e gishtave, ne e përdorim edhe si mjet identifikimi, pasaportë, kartë identiteti. Ne nuk e pyesim mysafirin si e ke emrin, mbiemrin, si ta quajnë babain, ku ke lindur, sa vjeç je. Pasi i dëgjojmë pordhën, kemi të qartë gjithçka, dimë për mysafirin më tepër se Google-i. Nuk të pyeta kot nëse e bëre apo e mbajte. Po ta kishe shtënë në prezencën t’ime, nisur nga gjëmimi dhe kundërmimi i pordhës tënde, do të thosha atypëraty gjithçka për fatin tënd prej pordhe, me më tepër saktësi se çdo sferë e kristaltë, magjistar, psikanalist, apo llum kafeje. Për ta njohur një njeri, s‘është i rëndësishëm emri që ai mban por pordha që ai bën. Më thuaj çfarë pordhe bën, të të them se cili je, themi ne këndej. Nga pordha dhe për pordhën ne bëjmë mbledhje, mbajmë kongrese, sympoziume, organizojmë panaire, shkruajmë libra,kompozojmë muzikë, vemë në skenë pjesë teatrale, bëjmë filma.
-Më le pa fjalë.
-Pa fjalë s'është problem. Pa pordhë mos mbetsh. Kur të kalosh këndej herën tjetër buçite pordhën në vendin e duhur. Ika se po më vjen për të pjerdhur dhe s'dua të më iki pordha dëm. Pordha është Perëndia jonë. Haleja është tempulli ynë.

Zemërhekur

Lindi në verilindje të Elbasanit në një vend me pyje, pisha, liqene të kthjellët, lëndina të blerëta, mijëra aroma, miliona ngjyra. Kur u bë njëzet vjeç vendosi të zbriste nga ai vend i lartë, i freskët, i pastër, por i pa jetueshëm, në një vend më të ulët, më të ngrohtë, më pak të pastër, por të jetueshëm. Marrja e këtij vendimi j'u shoqërua me rrahje të pazakonta zemre. Në një gji të Shkumbinit mbi një cop tokë rrëzë malit të pa arritëshme nga përmbytjet e lumit, ngriti një shtëpi. Aty u martua. Aty bëri pesë fëmijë. Tre djem, dy vajza. Gruaja i vdiq herët. Fëmijët ja la të vegjël. Të rrahurat e zemrës iu shpeshtuan. Fill pas fatkeqësisë me gruan i ndodhi një fatmirësi; Mes lumit dhe malit vullnetarë uluritës me shall të kuq në qafë ndërtuan hekurudhën. Traseja solli befas një të mirë të madhe. Duke ndarë lumin nga vendi ku ishte shtëpia, zgjeroi pjesën e thatë, hapësirën jetike të familjes. Fatmirësia e beftë e bindi përfundimisht se bëri mirë që zbriti nga fshati i bukur dhe i freskët pranë fushës së ngrohtë dhe lumit të rrezikshëm. Familja u gjallërua. Nisën të kultivojnë me zell tokën para shtëpisë. U shtuan ecejaket në Elbasan, Tiranë, Librazhd, dhe më tutje.
Kaluan vite. Erdhi kohë tjetër. Pa vullnetarë kinse të lumtur, klithma, gara, rrapëllima.
Në gjurmët e babait vizionar me mendje të shkathët dhe zemër delikate, çupat muarrën burrat që deshën, djemtë kombinuan ndejtjen me kurbetin. Fati i mirë i çupave dhe mbarësia e djemve shpërndarë në gjeografinë marramendëse Tiranë-Elbasan-Athinë-Paris-Londër, ja shtuan të rrahurat e zemrës. Babait të dashur me zemër të lodhur, djemtë i bënë konsulta me mjekë që i sollën prej kahmosit. Mjekët thanë i duhej zëvendësuar në zemër një vegël e vogël prej mishi me një tjetër prej metali. Nuk pranoi. Erdhën djemtë nga kurbeti ta bindnin. U shkulën miq e farefis nga an' e anës. I bënë të ditur se fjala ishte për një operacion të parrezikshëm. Fjalët "ndërhyrje në zemër" ja egërsuan refuzimin. Jo që jo. Tha se pranonte ta vrisnin por kurrsesi ta ndërronte atë veglën e vogël në zemër.
U çudit i madh e i vogël. Nisën hamëndjet. U fol mbi ekzistencën, Fatin, unicitetin e qënies, relativitetin e kohës, fillimin dhe mbarimin e jetës dhe të botës, moshën e planetit, deri edhe moshën e universit. Dikush përmendi Allahun dhe Ymrin. Sipas tij, refuzuesi i operacionit e kishte më se të qartë se Allahu nuk të jep Ymër sa do ti, por sa e ka shkruar Ai. Pra, ky refuzim s'kishte asgjë për tu habitur përderisa vetë i sëmuri nuk pretendonte më tepër Ymër se Allahu i kishte falur.
Dishepujt e Allahut dhe Ymrit, u ndeshën gjatë me adhuruesit e mjeksisë dhe bisturisë pa dalë në asnjë përfundim.
Njëri i la të gjithë pa ment kur tha se koha ekziston vetëm brenda kokës tonë për të mos lejuar që ngjarjet të ndodhin rrëmujshëm por me rend. Nga ky këndvështrim, vazhdoi filozofi lokal, mosha dhe jetgjatësia nuk kanë kuptim.
Në përpjekje për t'i dhënë një spjegim refuzimit të mistershëm, një tjetër solli në vëmendje ndeshjen më të vjetër të botës, atë mes mishit dhe metalit.
Një mik i shtëpisë kujtoi Anna Ahmatovën; "Të pafundme janë vetëm kaltërsitë e qiellit dhe përdëllimi i Zotit", çka bëri përshtypje të thellë, por askush nuk guxoi ta komentojë.
Një ditë zemra e babait ndali.
Mes keqardhjes dhe ngushëllimeve, pas heshtjes së ditëve të para të fatkeqësisë së paralajmëruar, pyetja se pse nuk pranoi të operohej, u rindez. Arsyetimet e mprehta dhe interpretimet e thella vetëm sa e trashën terrin. Derisa doli një mbeskë që qartësoi gjithçka.
-Mos u lodhni me Allah dhe Ahmatova. Gjyshi më tha një ditë; Të kam zemër. Nëse në zemër do vë një vegal metalike, si do të them unë ty, të kam një cop hekur ?